اثربخشی طرحواره درمانی بر رضایت جنسی، خود انتقادی و فرانگرانی زنان دارای تجربه مکرر سقط خود به خودی جنین[Persian Thesis]

فهیمه خدامرادی

هدف از تحقیق حاضر تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر رضایت جنسی، خود انتقادی و فرانگرانی زنان دارای تجربه مکرر سقط خود به خودی جنین بود. روش پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون - پس‌آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه زنان دارای تجربه مکرر سقط خود به خودی جنین بود که در سال ۱۴۰۲-۱۴۰۳ به مرکز درمان ناباروری و سقط مکرر ابن سینا در شهر تهران مراجعه کرده بودند. با روش نمونه‌گیری هدفمند تعداد ۳۰ نفر به‌عنوان نمونه بر اساس معیارهای موردنظر مطالعه انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵ نفر) جایگزین شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسش‌نامه‌های رضایت جنسی هادسون - هریسون و کروسکاپ (۱۹۸۱)، فرانگرانی آدرین ولز (۲۰۰۹) و سطوح خودانتقادی تامپسون و زاروف (۲۰۰۴) استفاده شد. برای شرکت‌کنندگان گروه آزمایش، جلسه‌های طرحواره درمانی در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه‌ای برگزار شد. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیره (مانکووا) و با نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۷ انجام شد. نتایج پژوهش نشان داد که اثربخشی مداخله طرحواره درمانی بر رضایت جنسی (744/2=F و 001/0=p) و بر فرانگرانی (852/6=F و 001/0=p) تأیید شد، اما بر خود انتقادی (004/0=F و 949/0=p) رد شد. بنابراین می‌توان از این درمان در راستای بهبود رضایت جنسی و فرانگرانی زنان دارای تجربه مکرر سقط خود به خودی جنین استفاده کرد.واژگان کلیدی: طرحواره درمانی، رضایت جنسی، خود انتقادی، فرانگرانی، سقط مکرر خود به خودی جنین